Friday, February 17, 2012

Further to fall

Πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε ο αδελφός μου για το reunion που είχε κανονιστεί με φίλους από το σχολείο.Με κάποιον ενθουσιασμό άρχισε να μου αραδιάζει ένα πλήθος ονομάτων,ως επί το πλείστον ξεχασμένων,ενώ ταυτοχρόνως πάσχιζε να ταΐσει το μωρό.
Τα συγκεκριμένα πρόσωπα είχαν ήδη εκφράσει την επιθυμία τους να παραβρεθούν και τώρα περίμενε τη δική μου απάντηση.
Αδυνατώντας να βρω μια πρόχειρη δικαιολογία ώστε να το αποφύγω τεχνηέντως,συμφώνησα να πάω.Η αλήθεια είναι πως δεν είναι του γούστου μου οι επανασυνδέσεις οποιουδήποτε είδους.Συνήθως μου φέρνουν στο νου σκηνές παρμένες από την ελληνική μυθολογία στις οποίες περιγράφεται η κατάβαση στο βασίλειο του κάτω κόσμου και το παράπονο που αναδύεται στις συνομιλίες με τις σκιές των ανθρώπων που τους έτυχε για πάντα το παρελθόν.
Τελικά,όπως ήταν αναμενόμενο,αθέτησα την υπόσχεσή μου.Την προκαθορισμένη ώρα αντί της συγκέντρωσης επέλεξα το άσκοπο σεργιάνι μες στο κρύο αναζητώντας,μάταια όπως απεδείχθη,κάτι να με γλυτώσει από το νταραβέρι της αναπόλησης.Προτού αρχίσουν να με παιδεύουν οι νοερές σκιαγραφήσεις της τωρινής μορφής των παλιών συμμαθητών βάδιζα ήδη στο κέντρο,συντροφιά με τα δαιμόνια στο ρέμα της πόλης.Στην είσοδο του ναού της Καπνικαρέας μού έκανε εντύπωση η εικόνα της Παναγίας με την προσωνυμία "των θλιβομένων η χαρά" .Το θάλπος του ονόματος μού χάρισε πρόσκαιρα παρηγοριά,μια μικρή δόση αντιδότου για τον χρόνο που πλέον παρέρχεται χωρίς να βιώνεται,για την ελπίδα που δύει,για τη μόνιμη αίσθηση ενός σαρκίου που λυγίζει στα μεγάλα και στα μικρά.
Κάπως έτσι η επιστροφή στα περασμένα φαντάζει αναπόφευκτη,τα παλιά προβάλλονται σαν ένα φιλμ αφιερωμένο στη νοσταλγία.Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.
Συνεχίζοντας εν τω μεταξύ τη βόλτα μου,βρέθηκα στην Ιερά Οδό,στο ύψος της ερημωμένης Γεωπονικής Σχολής,με τους κατάφυτους κήπους της παραδομένους στη σιωπή.
Η σιγαλιά του δρόμου,λουσμένη στο κυριακάτικο φως,θυμίζοντας μου απόμερα εξοχικά κεντράκια στη μυσταγωγία των οποίων ξεροσταλιάζουν νέοι έρωτες,με έκανε να αφουγκραστώ ξανά,όπως όταν ήμουν παιδί,τη μελωδία του πρωτόγνωρου και να αφήσω πάλι τις εικόνες να μου αποκαλύψουν το κρυμμένο τους νόημα.
Εκείνη τη στιγμή μετάνιωσα που είχα απορρίψει την πρόσκληση για τη συνάντηση.Μπορεί να συνιστά μια απέλπιδα προσπάθεια τεχνητής αναπνοής στην ημιθανή νιότη αλλά συγχρόνως αποτελεί και ένα τυχαίο ξανασμίξιμο διαδρομών που κάποτε χωρίστηκαν,για να συνεχίσουν μοναδικές για τον κάθε έναν από εμάς,αν και κάπως παρόμοιες.
Το επόμενο βράδυ επικοινώνησα με τον αδελφό μου,όχι για να μάθω λεπτομέρειες ή κάτι άλλο σχετικό με τη συγκέντρωση.Του ζήτησα μόνο να πλησιάσει το ακουστικό στην μπέμπα ώστε να ακούσω για λίγο τη φωνή της.Το γέλιο ή το κλάμα της.
Να κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου και να ονειρευτώ.
Να αντικρίσω επιτέλους λίγο μέλλον.

2 Comments:

At 4/19/12, 8:46 AM , Blogger houli_v said...

This comment has been removed by the author.

 
At 7/6/15, 11:48 AM , Blogger Unknown said...

thank you

سعودي اوتو

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home